జ్ఞానోదయం!

శ్రద్ధానందుడు ఒక ఆశ్రమంలో ఎంతో మందికి విద్యాబుద్ధులు చెబుతూ, వారి జ్ఞానాన్ని పెంచే పనిలో ఉన్నాడు. అతని ఆశ్రమానికి బాగా ప్రసిద్ధి వచ్చింది, ఎందుకంటే అతను కేవలం గ్రంథాలయంలోనే కాకుండా, వ్యక్తిగతంగా కూడా తన శిష్యులకు మంచి మార్గదర్శకత్వం అందిస్తూ ఉండేవాడు. అతని శిష్యులు, అనేక మంది సున్నితమైన, చిత్తశుద్ధితో ఉన్న వారు. కానీ వారిలో ఒకరు శ్రవణుడు, ఎప్పుడూ దిగులుగా ఉండేవాడు. అతనికి కొన్ని ప్రత్యేకమైన కోరికలు ఉండేవి, అది అతనికి గాఢమైన ఆవేదనను కలిగించే సమస్యలుగా మారింది.

ఒక రోజు శ్రద్ధానందుడు శ్రవణుని శాంతిగా చూసి, " శ్రవణా, నీకు ఏమి బాగా లేదా ?" అని అడిగాడు. శ్రవణుడు తన హృదయభారం బయటపెట్టి చెప్పాడు: "గురువుగారూ, నాకు అంతులేని ధన సంపద కావాలి. నేను నేర్చుకున్న ఈ విద్యలు ఎటువంటి పనికి రాదు. మీరు నన్ను ధనాన్ని సంపాదించడానికి అవసరమైన విద్యలు నేర్పించండి. నాకు విజ్ఞానం అనేది తక్కువ, నా లక్ష్యం మాత్రం ధనం."

అయితే, శ్రద్ధానందుడు అతని మాటలు గమనించి, అతను మరింత సహజంగా ఎదురు చూసేందుకు అనుకున్నాడు. "శ్రవణా, నీకు కావాల్సిన విద్యలు నేర్పించడానికి ఓ ప్రాంతం ఉంది, అక్కడ నాకు నమ్మకమైన పాఠం ఉంది. కానీ దూరం వెళ్లాలి. అడవులు, వాగులు, బండ్ల పర్వతాలు దాటాల్సి ఉంటుంది. సిద్ధంగా ఉండు," అని చెప్పాడు. శ్రవణుడు ఆసక్తితో, "ఓ... తప్పకుండా, గురువుగారూ," అని సమాధానం ఇచ్చాడు.

మరుసటి రోజు ప్రయాణం ప్రారంభమైంది. వారి పయనం కొంతకాలం సాగిన తర్వాత, అడవి దాటారు, అనంతరం ఓ చిన్న ఊరికి చేరుకున్నారు. ఈ ప్రయాణంలో శ్రవణుడు ఆకలితో బాధపడుతూ, "గురువుగారూ, నాకు చాలా ఆకలి వేస్తోంది, మనం ఆహారం తినాల్సిన సమయం కదు!" అని చెప్పాడు. శ్రద్ధానందుడు శ్రవణుణ్ని ఓ విందుకు తీసుకెళ్లాడు. అక్కడ శ్రవణుడు ఆహారాన్ని కడుపునిండా తినాడు.

ఆ తర్వాత, శ్రద్ధానందుడు శ్రవణుడిని దృష్టి సారిస్తూ, "అదేంటి, శ్రవణా? ఇప్పుడే ఆపేశావా? ఇంకా తిను. మనం ఇంకా చాలాముందు రోజులు ప్రయాణించాల్సి ఉంది, పెద్ద ఎడారిని దాటాల్సి ఉంది," అని ప్రశ్నించాడు. కానీ శ్రవణుడు కుడి నుంచి తిరిగి, "అయ్యో, నా వల్ల కాదు, గురువుగారూ. నేను ఇప్పుడు కడుపు నిండా తిన్నా. ఇంకా తినాలనిపించలేదు. అన్నీ కొద్దికొద్దిగా మాత్రమే తినవచ్చు," అన్నాడు.

ఇప్పుడు శ్రద్ధానందుడు శ్రవణుని ఒక ముఖ్యమైన పాఠాన్ని చెప్పాడు. "నువ్వు ఎప్పుడూ ధనం గురించి ఆలోచించడాన్ని పెంచావు. ఎందుకంటే దానిని సంపాదించడానికి ప్రణాళిక అవసరం. ప్రతి రోజు కష్టపడి సంపాదించడంలో తప్పేముంది? పొదుపు చేసేందుకు సమయం కూడా కావచ్చు, కానీ అత్యాశ చేయడం మంచిది కాదు."

శ్రవణుడు ఈ మాటలు ఆలోచిస్తూ, "గురువుగారూ, మీరు నా కళ్లు తెరిపించారు. నేను అనుకున్నట్లుగా కేవలం ధనం సంపాదించడానికి విద్యలు అవసరం అని భావించేదానిని మీ మాటలు మార్చాయి. నేను నిజంగా విజ్ఞానాన్ని పంచే విద్యలు నేర్చుకోవాలనుకుంటున్నాను. ఈ దారిలోనే నేనంతా సాధించాలి," అని అన్నారు.

అప్పుడు శ్రవణుడు తన గురువును అడిగాడు, "గురువుగారూ, పదండి, నన్ను ఆశ్రమానికి తిరిగి తీసుకెళ్లండి. అక్కడ నేను ప్రాప్తించిన ఆధ్యాత్మిక విజ్ఞానాన్ని ఇతరులకు పంచాలని నేను అనుకుంటున్నాను."

ఈ సంఘటనలో శ్రవణుడు తన అనిశ్చితి నుంచి అవగాహనకు వచ్చాడు. అతనికి నాణ్యతతో కూడిన సంపద కన్నా, సమాజానికి సేవ చేసే జ్ఞానం మరియు మనస్సులో ఉన్న గొప్పతనాన్ని గ్రహించటం ముఖ్యం అని తెలుసుకున్నాడు. శ్రద్ధానందుడు కూడా తన శిష్యుడి మార్పును చూసి, చాలా సంతోషంగా ఆశ్రమం వైపు తిరిగి నడిచాడు.

కథ యొక్క నీతి: సంపదతో కంటే, జ్ఞానం, సేవతో జీవితం వెలుగొందుతుంది.