కోపం వచ్చిన కోతులు

అనగనగా ఒక అడవిలో పెద్ద వృక్షం ఉండేది. ఆ వృక్షం అందరికీ ఆశ్రయం కలిగించే పెద్ద చెట్టుగా ఉండేది. పిట్టలు, పక్షులు ఆ చెట్టుపై గూళ్లు కట్టుకుని ఆనందంగా జీవించేవి. వృక్షం వాటిని ఎండ, వాన, చలి లాంటి వాతావరణ సమస్యల నుంచి రక్షించేది. పక్షులందరూ ఈ చెట్టు వల్ల సంతోషంగా ఉండేవి.

ఒక రోజు, ఆకాశమంతా మబ్బులు కమ్మి భారీ వర్షం కురిసింది. ఈ వర్షం వలన అడవంతా తడిసిపోయింది. వృక్షం కింద కొన్ని కోతులు ఆడుకుంటూ ఉన్నవి. కానీ వాన పడటం వల్ల కోతులు చలిగా వణికాయి. చెట్టు కింద ఉంటూ వాన నుంచి తట్టుకునే ప్రయత్నం చేశాయి.

ఈ దృశ్యాన్ని చూసిన పక్షులు, కోతుల పరిస్థితిని చూసి నవ్వుకుని ఇలా చెప్పాయి: "మేము ఇంత చిన్న ముక్కు గల పిట్టలు. అయినా మేము గడ్డి, చితుకులు తెచ్చి మా గూళ్లు కట్టుకున్నాము. కానీ మీకు రెండు చేతులు, రెండు కాళ్లు ఉండి కూడా మీ కోసం ఇళ్ళు కట్టుకోలేకపోయారు. మీ తెలివి ఎలా పనిచేసింది?"

పక్షుల మాటలు కోతుల గుండెల్లోకి అఘాయితిగా పడ్డాయి. అవి కొంత ఆవేదనతో, మరింత కోపంతో మొరగసాగాయి. తాము ఎలా అనుకుంటే అలా జీవించడం గానీ, పక్షులు తమను వెటకారంగా మాట్లాడటం కోతుల ఆత్మగౌరవాన్ని దెబ్బతీసింది.

కోపంతో మండిపోయిన కోతులు వెంటనే చెట్టుపైకి ఎగిరిపోయాయి. అవి పక్షుల గూళ్లను పగులగొట్టి, ఆకులు, కొమ్మలను విరిగేశాయి. కొంతసేపట్లోనే గూళ్లన్నీ ధ్వంసమయ్యాయి.

గూళ్లలోని గుడ్లు పగిలిపోయి, పక్షుల పిల్లలు భయంతో కిర్రున ఏడ్చాయి. పక్షులు ఆశ్చర్యంగా చూస్తుండగా, కోతులు తమ ధ్వంసకృత్యానికి ముగింపు పలికి వర్షంలోనే జారిపోతూ వెళ్లిపోయాయి.

వాన ఆగిపోయాక, పక్షులు చెట్టుపై మిగిలిన గూళ్లను, పగిలిన గుడ్లను చూసి విచారించాయి. వర్షం వల్ల తడిసిన ఆకుల మధ్య అవి అసహాయంగా నడిచాయి. అప్పుడే అవి ఒక పాఠం నేర్చుకున్నాయి.

"మనకు సంబంధం లేని విషయంలో తలదూర్చడం ఎంత పెద్ద ప్రమాదమో ఇప్పుడు అది అర్థమైంది. కోతులపై వెటకారం చేయడం పూర్తిగా తప్పు. మన అహంకారం కారణంగా మనం చాలా విలువైనదాన్ని కోల్పోయాము," అని అవి దిగులుగా అనుకున్నాయి.

కథ యొక్క నీతి: మనకు సంబంధం లేని విషయాల్లో జోకులు చేయడం లేదా వెటకారం వేయడం వల్ల ఇతరుల జీవితం మరింత కష్టం కావచ్చు. మన అహంకారాన్ని శాంతిస్తే, మనం తప్పులు చేయకుండా ఉంటాం.