పిసినారి పుల్లయ్య

ఒక గ్రామంలో పుల్లయ్య అనే పిసినారి ఉండేవాడు. అతను తాతల కాలం నుంచి పాత గుడిసెలో నివసించేవాడు. అది ఎండతో, వానలో తడిచిపోయి పూర్తిగా పాడైపోయింది. ఐనా పుల్లయ్య ఆ గుడిసెను సరిచేయించుకోలేదు, ఎందుకంటే డబ్బు ఖర్చు అవుతుంది అని భయం.

కొద్దిరోజుల్లో వానాకాలం వచ్చింది. బాగా వానలు పడుతున్నాయి. వానల్లో గుడిసె మొత్తం కురుస్తుంది. పుల్లయ్య ఒక మూలన తడిచిపోయి గజగజ వణికుతూ నిలబడ్డాడు. పొరుగింటి వాడైన మల్లయ్య ఏదో పని వల్ల బయటకు వెళ్ళిపోతుండగా వర్షంలో తడిసి గజగజ వణుకుతున్న పుల్లయ్య కనిపించాడు. మల్లయ్య పుల్లయ్యతో "ఎందుకు ఇంత బాధ పడుతున్నావు, గుడిసెను సరిచేయించుకోవచ్చు కదా?" అన్నాడు. పుల్లయ్య: "మల్లయ్య! నేను అవును చేయించాలని అనుకుంటున్నాను, కానీ ఈ వానల్లో పని ఎలా జరుగుతుంది? ఎండాకాలంలో గుడిసెను సరిచేయిస్తాను" అన్నాడు.

మల్లయ్య అక్కడి నుండి వెళ్లిపోయాడు. వానాకాలం పోయింది. కొన్ని రోజుల్లో ఎండాకాలం రానే వచ్చింది. ఊరిలోని ప్రతి వారు తమ తమ పనులు చేస్తూ ఉన్నారు. ఒక రోజు మల్లయ్య పొలానికి వెళ్ళిపోతున్న పుల్లయ్య గుడిసె ముందు నిలబడి "పుల్లయ్య! గుడిసెను ఎప్పుడు సరిచేస్తావు, ఎండాకాలం వచ్చింది కదా!" అన్నాడు. పుల్లయ్య: "మల్లయ్య! ఎండాకాలంలో ఇల్లు ఎలా ఉన్నా, నాకు అది ఒకటే. పగలు పొలం పనుల్లో ఉండి, రాత్రి వాకిట్లో పాడుకుంటాను. ఈ మొత్తానికి డబ్బులు వృధా చేయడం ఎందుకు?" అన్నాడు పుల్లయ్య.

పుల్లయ్య మాటలకు మల్లయ్య ఆశ్చర్యపోయి, వానాకాలంలో వర్షాలు, ఎండాకాలంలో అవసరం లేదు అంటావు, నీ గుడిసె బాగైనట్టే అనుకుంటూ అక్కడి నుండి వెళ్లిపోయాడు. మళ్లీ వర్షాకాలం రానే వచ్చింది. ఈ సారి గాలితోకూడిన పెద్ద వర్షాలు వచ్చాయి. ఈ వానలకు పుల్లయ్య గుడిసె కూలిపోయింది. పుల్లయ్య గుడిసె కింద పడి మరణించాడు. పాపం, పుల్లయ్య తినక, కూడబెట్టిన సొమ్ము ఇతరుల పాలైంది. అందుకే పెద్దలు అంటారు: "లోభికి అత్యాశ ఎక్కువగా ఉంటుంది."

కథ యొక్క నీతి: లోభికి నాలుగు విధాల నష్టం.