తొమ్మిది నుండి తొంభై

తెల్లారింది, బెడ్ మీద కామేశ్వరం కళ్లు విప్పగానే హరీష్ గుర్తుకు వచ్చి రాత్రి చెప్పిన విషయం ఏం చేశాడో తెలుసుకోవాలన్న ఆతృతతో టేబుల్ మీద ఉండే ఫోన్ కోసం వెతికాడు. అది కనబడలేదు. పొరపాటున బ్యాగ్ లో గాని పెట్టానేమో అని బ్యాగ్ తెరచి చూసాడు, కనబడలేదు. ఆశ్చర్యం కలిగి చిన్న చిన్న శబ్దంతో ఒకటి ఒకటి వెదకడం మొదలు పెట్టాడు.

ఆ శబ్దానికి కావేరి నిద్ర లేచి, “ఏంటండీ అలా వెతుకుతున్నారు?” అని బద్ధకంగా అంది.

“ఏమౌతుంది, ఏమిటి? రాత్రి ఫోన్ టేబుల్ మీద పెట్టింది బాగా గుర్తు. ఇప్పుడు చూస్తే కనబడడం లేదు. ఈ ఇంట్లో ఏ సామాన్లు ఎక్కడ పెట్టింది, అక్కడ ఉండి చావదు కదా! నేను ఎప్పుడూ చెబుతుంటాను సీరియల్స్ చూడటానికి వచ్చి పోయే పిల్లల మీద ఒక కన్నేసి ఉంచు అని. పట్టించుకుంటేగా!” ఆవేశంగా అన్నాడు.

కావేరికి వళ్లు మండింది. “బాగుంది వరస. ఎక్కడ ఏది కనపడకపోయినా బాగా నా మీద విరుచుకుపడటం మీకు అలవాటు అయిపోయింది. బాగా వెతకండి. ఎన్నిసార్లు నా మీద విరుచుకుపడిన సామానులు మీకు దొరికి సారీ చెప్పారో ఒకసారి గుర్తు తెచ్చుకోండి!” అని తిరిగి ముసుగుతన్ని పడుకుంది. అప్పుడే మడి బట్టలతో చేరిన బామ్మ కామేశ్వర రంతో “ఒరేయ్ కాము! కోవెలలో ఆచార్యులుగారు ఉంటారు. ఒక్కసారి ఈ నెంబర్ కి ఫోన్ చేసి మా బామ్మ సీరియల్ చూసి వస్తుంది. అంతవరకూ అభిషేకాలు కొంచెం ఆపమను” అని చిన్న కాగితం మీద ఉన్న నెంబరు అందించింది.

కామేశ్వరం ఒక్క సారి ఉలిక్కి పడి “కాలం ఎంత మారిపోయింది అనుకొని, బామ్మ ఫోన్ కనబడక, లేచింది మొదలు వెతుకుతున్నాను. నువ్వు గాని చూసావా?” ఆతృతగా అడిగాడు. బామ్మ ఒక్కసారి ఖంగుతిని “అదేమిట్రా అలా అంటావు, రాత్రి నేను నీ ఫోన్లో కామాక్షమ్మతో ఓ పది నిమిషాలు మాట్లాడుతున్నప్పుడు ఠక్కున ఆగిపోయింది. బాలన్స్ నొక్కి చూస్తే జీరో అని వస్తే ఇక్కడే పెట్టేసాను, ఇంతలో ఎలా మాయం అయింది” అని బామ్మ కూడా ఆశ్చర్యపోయింది.

అప్పుడే అక్కడకు చేరిన పేపర్ బాయ్ అంతా విని తన ఫోన్ తీసి “సార్.. దీనితో మీ ఫోన్ నెంబర్ కి ఫోన్ చేయండి. రింగ్ అయితే ఏ మూల ఉందో తెలిసిపోతుంది” అని ఫోను చేతికి ఇచ్చాడు.

కామేశ్వరం “గుడ్ ఐడియా!” అని ఆ అబ్బాయిని మెచ్చుకుని తన ఫోన్ నెంబర్ కి రింగ్ చేసి ఆతృతగా ఫోన్ చెవి దగ్గర పెట్టాడు. నిదానంగా అది బాత్రూంలో నుండి వస్తున్నట్లు గ్రహించి వెళ్ళి తలుపు తీశాడు. గడియపెట్టి ఉంది. “అరేయ్… చంటి…” అన్నాడు కోపంగా. గడియ ఠక్కున వీడింది. వాడి చేతిలో ఫోను చూసి, “ఇక్కడ ఏం చేస్తున్నావ్? నీ చేతిలో ఫోన్ ఏమిటి?” అన్నాడు.

చంటి ఒక్కసారి బిక్కుబిక్కుమంటూ “కోప్పడకండి నాన్న. నిన్న స్కూల్ కి వెళ్ళలేదు కదా! హోంవర్క్ ఏమి ఇచ్చారో తెలీదు. కవ్యని అడిగి తెలుసుకొని చేయాలని ఫోన్ తీసుకొని వచ్చాను. టీచర్ హోంవర్క్ చేయలేదంటే అస్సలు ఒప్పుకోదు” అన్నాడు. కామేశ్వరం ఒక్కసారి “అంతా కాల మహిమ… ఈ రోజుల్లో తొమ్మిది సంవత్సరంలోని పిల్లల నుండి తొంబై సంవత్సరం వారికి సైతం ఫోన్ ఎంతో అవసరం అయిపోయింది” అనుకున్నాడు.

కథ యొక్క నీతి: ఆధునిక సాంకేతికతను ఉపయోగించడం అనివార్యమై పోయినప్పుడు, సమాజంలో ప్రతి వయస్సు వ్యక్తి ఫోన్ వంటి వస్తువులను అవసరంగా భావించుకుంటున్నారని సూచిస్తుంది.